Η Αγγελική, η οποία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, συνδυάζει τον ρεαλισμό με το συμβολισμό, αντλώντας συχνά από μυθολογικά και φανταστικά θέματα. Δουλεύοντας σε διάφορα μέσα όπως λάδι, ακρυλικό και παστέλ, εξερευνά την ομορφιά της ανθρώπινης μορφής, το συναισθηματικό βάθος και τη λεπτή αλληλεπίδραση μεταξύ πραγματικότητας και άυλου. Για την Αγγελική, η τέχνη δεν είναι μόνο η δημιουργία. Είναι μια διαδικασία συνεχούς εξερεύνησης και εξέλιξης, όπου κάθε κομμάτι είναι ένα βήμα μπροστά σε έναν συνεχή διάλογο μεταξύ του καλλιτέχνη και του κόσμου. Η καλλιτεχνική της διαδρομή περιλαμβάνει συμμετοχές σε διεθνείς εκθέσεις και συνεργασίες με γκαλερί παγκοσμίως, ενώ η μελέτη της βυζαντινής αγιογραφίας και άλλων παραδοσιακών τεχνών συνεχίζει να διαμορφώνει το έργο και τη φιλοσοφία της. Με έδρα πλέον την Πρέβεζα, εξερευνά στα έργα της το χώρο, την ταυτότητα και την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση και τη βαθιά κατανόηση του κόσμου γύρω της.
- Ποιες είναι οι κύριες επιρροές (πρόσωπα, καλλιτεχνικά ρεύματα) και πώς έχουν επηρεάσει το έργο σας;
Πάντα ένιωθα δέος μπροστά στα κλασικά έργα των μεγάλων ζωγράφων, ειδικά του 18ου και 19ου αιώνα. Η αφοσίωσή τους στη λεπτομέρεια, η τεχνική τους αρτιότητα και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν υπήρξαν για μένα πηγή έμπνευσης. Παρόλο που το έργο μου τείνει προς τον ρεαλισμό, αγαπώ ιδιαίτερα τον Τέρνερ – η αίσθηση του φωτός και της κίνησης στους πίνακές του με μαγεύει. Είναι μια επιρροή που δεν έχει βρει ακόμη εφαρμογή στη δουλειά μου, αλλά την οποία σίγουρα θα ήθελα να αξιοποιήσω στο μέλλον.
Ενδεχομένως να φανεί αναπάντεχο, αλλά ένας άλλος καλλιτέχνης που με έχει επηρεάσει βαθιά είναι ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Η αρμονία των συνθέσεών του, η ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το αφαιρετικό, καθώς και η ιδιαίτερη χρήση του χρώματος είναι στοιχεία που με γοητεύουν και συχνά με κάνουν να αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τα ενσωματώσω στον δικό μου εικαστικό κόσμο.
- Έχετε εκπλήξει ή προκαλέσει έντονα συναισθήματα στο κοινό σας με κάποιο έργο σας;
Αν με ρωτάτε αν έχω δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερα προκλητικό, η απάντηση είναι όχι – τουλάχιστον όχι με την έννοια της πρόκλησης που αποσκοπεί στο να σοκάρει ή να ανατρέψει κοινωνικά στερεότυπα. Θεωρώ πως η τέχνη έχει πολλά μέσα για να αφυπνίσει και να προβληματίσει, αλλά προσωπικά δεν επιλέγω τη σύγκρουση ως εικαστική γλώσσα.
Ωστόσο, μου έχει συμβεί αρκετές φορές να ακούσω από θεατές πως κάποια έργα μου, κυρίως εκείνα με φανταστικές θεματικές, τους προκαλούν ένα αίσθημα ανησυχίας – σχεδόν φόβου. Είναι ενδιαφέρον το πώς διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν με τρόπο που συχνά δεν μπορώ να προβλέψω. Παρ’ όλα αυτά, ο βασικός στόχος μου είναι οι εικόνες μου να αποπνέουν ηρεμία, να δημιουργούν ένα αίσθημα γαλήνης και στοχασμού.
- Ποια είναι η θεματολογία που επιλέγετε και γιατί;
Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου κινείται στον χώρο του φανταστικού. Είναι ένα πεδίο όπου νιώθω απόλυτη ελευθερία – μπορώ να δημιουργήσω κόσμους χωρίς περιορισμούς, να συνδυάσω στοιχεία που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και να δώσω μορφή σε αφηρημένες έννοιες.
Ταυτόχρονα, με γοητεύουν οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας – εκείνες που περνούν απαρατήρητες μέσα στη ρουτίνα και τους γρήγορους ρυθμούς μας, αλλά που, αν σταθούμε λίγο και τις κοιτάξουμε, αποκαλύπτουν μια ποίηση μοναδική. Με ενδιαφέρει η έννοια του “αφανέρωτου”, του κάλλους που δεν φωνάζει αλλά απλώς υπάρχει, περιμένοντας κάποιον να το αναγνωρίσει.
- Πώς έχει εξελιχθεί η τέχνη σας με την πάροδο του χρόνου;
Ξεκίνησα ως αυτοδίδακτη, με βασικό μου στόχο να κατανοήσω το αντικείμενό μου. Στην αρχή, τα έργα μου ήταν περισσότερο μια άσκηση – μια συνεχής προσπάθεια να βελτιώσω την ικανότητά μου να αποδίδω πειστικά όσα έβλεπα ή φανταζόμουν.
Όταν ένιωσα ότι είχα φτάσει σε ένα σημείο όπου μπορούσα να ανταποκριθώ τεχνικά στις προθέσεις μου, γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη για εξερεύνηση. Ήθελα να γνωρίσω άλλες προσεγγίσεις, να εμπλουτίσω τη ματιά μου, να δοκιμάσω διαφορετικά εκφραστικά μέσα. Έτσι, ξεκίνησα μια περίοδο σπουδών που με έφερε σε επαφή με εξαιρετικούς δασκάλους, όπως ο Αντώνης Καπνίσης, η Ελευθερία Πανούση και η ιστορικός τέχνης Ξένια Μαρλίτση.
Από αυτή τη διαδικασία προέκυψε και μια σταδιακή μετάβαση στη δουλειά μου: από την αμιγώς ρεαλιστική απεικόνιση, οδηγήθηκα σε μια πιο αφαιρετική προσέγγιση, με έντονα στοιχεία συμβολισμού. Η εξέλιξη αυτή συνεχίζεται, καθώς κάθε νέο έργο είναι και ένα βήμα προς την κατεύθυνση της προσωπικής μου καλλιτεχνικής ταυτότητας.
